Twilight Singers

‘It’s only tuesday in your mind’, roept Greg Dulli namens THE TWILIGHT SINGERS tegen de volle, oude zaal van De Melkweg. We zijn pas een paar nummers onderweg, maar bij de meeste aanwezigen is het besef van tijd en plaats dan al voor een groot deel opgelost in het karakteristieke, meeslepende geluid van de band.

Greg grijnst erbij. Hij lijkt sowieso schik te hebben vanavond. Nog altijd een paar pondjes teveel, maar ook nog altijd een strot die krijst én verleidt. Als hij weer een paar nummers later plaatsneemt achter een keyboard en we het gezellig bollende buikje in rood toneellicht zien baden, oogt hij als een vis in het water. Glas binnen handbereik, de eeuwige sigaret in een dan al volle asbak (Dulli paft zoals altijd z’n eigen rookeffecten bij elkaar) en een band die op nachtclubmodus is gegaan. Als daar dan ook nog dat soulvolle, van pijn doordrenkte stemgeluid bijkomt, is er van een gewone, doordeweekse dag allang geen sprake meer.

Dat gevoel wordt nog sterker wanneer soulbrother Mark Lanegan het podium opschuifelt. Daar staat voor een paar kilo aan drugs bij elkaar denk je onwillekeurig, zodra het duo Dulli & Lanegan zich op een aantal covers (waaronder Live With Me van Massive Attack en Leadbelly’s Where Did You Sleep Last Night?) stort en de zonderlinge chemie tussen het tweetal zich voor het eerst vanavond openbaart. Lanegan heeft nog altijd die coole stem, maar staat er verder bij alsof hij voor het eerst een publiek voor zich heeft. Een in zichzelf gekeerde (ex-)junk die op de verkeerde tijd op de verkeerde plek is beland. Dat Dulli tegelijkertijd, met het gezicht naar hem gekeerd, de ene na de andere geweldige gitaarlijn tevoorschijn tovert, ontgaat hem helemaal. Slechts een handjevol nummers staat Lanegan naast Dulli voordat ie weer in rook opgaat.

De rest van The Twilight Singers toont zich een meer dan solide band. Een gitarist die aan U2-bassist Adam Clayton doet denken en een voorliefde voor Floyd-riffs lijkt te hebben, een manisch om zich heen meppende drummer, een gedegen bassist en een keyboardspeler met new wave-coupe wisselen sfeervolle passages af met woest rockende songs afkomstig van de vier studioalbums. Vooral de af en toe aan Afghan Wigs refererende rocknummers doen wat gedateerd aan. Niet dat het slecht is of niet overkomt, maar de echte kwaliteit druipt van The Twilight Singers zodra Dulli en band zich van hun sensuele kant tonen. Dan mag de schemerzanger even laten horen hoeveel soul een white boy in z’n donder kan hebben en krijgen de woorden ‘pijnlijk mooi’ ineens een andere lading.

Een goeie anderhalf uur later keert Lanegan in de toegift nog even terug on the scene. Na de mooi ingetogen gehouden Justin Timberlake-cover Lovestoned, die vloeiend overloopt in het al even fraaie The Killer en Wolf Like Me van TV On The Radio, doet vogelverschrikker Lanegan nog één keer zijn ding. Dan krijgen we met het dampende, Buffalo Tom-achtige Underneath The Waves nog even een positieve schop onder onze kont en gaat het licht aan. Geen Afghan Wigs, te weinig Lanegan misschien, maar ook twee uur en meer dan twintig songs die weten te boeien en een show die je even doet vergeten dat het dinsdag is. Het kan dus wel ja. RAYMOND ROTTEVEEL

Gezien: MELKWEG, AMSTERDAM (28 NOVEMBER)

Foto: MARKE TENTSTER (SHEBELLE FACTORY)

Bedankt Lars.

En alles wat hierboven staat is waar. Het was fantastisch!